Klasy trudnopalności wykładzin – jakie są i czym się różnią?

Jak wskazują dane Państwowej Straży Pożarnej, obiekty mieszkalne są budynkami, w których najczęściej dochodzi od pożaru. Tuż za nimi na liście plasują się obiekty produkcyjne i budynki użyteczności publicznej, w których również każdego roku wiele osób traci życie lub odnosi poważne obrażenia ciała z powodu pożaru. Aby temu zapobiec, dużą uwagę zwraca się na to, czy pokrycia podłogowe stosowane w budynkach spełniają europejskie normy ochrony przeciwpożarowej i posiadają stosowną klasę trudnopalności. Co dokładnie oznacza ten parametr?

O czym mówi norma EN 13501?

EN 13501 to europejska norma ochrony przeciwpożarowej, która określa procedurę klasyfikacyjną w zakresie reakcji na ogień dla wszystkich wyrobów budowlanych zatwierdzonych po 2001 roku, w tym również materiałów budowlanych wbudowanych w elementy budynku. Zgodnie z tą normą wszystkie pokrycia podłogowe powinny posiadać dodatkowe oznaczenie „fl” oraz być przydzielone do konkretnej klasy trudnopalności.

Klasy trudnopalności – podstawowe informacje

Na terenie całej Unii Europejskiej klasyfikacja ognioodporności materiałów budowlanych jest przeprowadzana na podstawie normy EN 13501-1, która wskazuje 7 podstawowych klas trudnopalności: A1, A2, B, C, D, E i F. Warto przy tym zaznaczyć, że w przypadku posadzek klasy te są określane w następujący sposób:

• A1fl;
• A2fl;
• Bfl;
• Cfl;
• Dfl;
• Efl;
• Ffl.

Co ważne, procedura testowania podłóg, zgodnie z normą EN 13501, została rozszerzona o dodatkowe kryteria, takie jak dymienie (oznaczenie symbolem „s”) i kapania (oznaczenie literą „d”).

Jak to wygląda w praktyce? Materiały uznawane za najbezpieczniejsze to te należące do klasy A1, A2 oraz B. Klasy C, D i E przyczyniają się do rozprzestrzeniania się ognia w średnim stopniu, natomiast klasa F informuje o tym, że dany wyrób nie spełnia kryteriów ognioodporności i jest łatwopalny.

Jeżeli chcemy z kolei określić ilość i szybkość wytwarzania dymu dla danego wyboru, wówczas możemy skorzystać z podklasy dzielącej się na trzy stopnie: s1, s2 i s3. Klasa s1 informuje o tym, że podczas pożaru dany materiał nie wytwarza dymu. Symbol s2 oznacza średnią emisję dymu, a s3 intensywne wydzielanie dymu w trakcie pożaru.

Jaką klasę trudnopalności powinny mieć wykładziny obiektowe?

Jeżeli chodzi o wykładziny obiektowe, niezależnie od tego, czy dotyczy to wykładzin dywanowych, czy też elastycznych, rozróżnia się dwie podstawowe klasy charakteryzujące bezpieczne materiały:

• klasa trudnopalności Bfl-s1, przy czym Bfl to klasa trudnopalności, a s1 to emisja dymu. Szacuje się, że wartość granicznego strumienia ciepła jest w tym przypadku dwukrotnie niższa w porównaniu do klasy Cfl;
• klasa trudnopalności Cfl-s1 – norma dopuszczalna do użytkowania w przypadku wykładzin obiektowych. Warto jednak podkreślić, że klasa ta nie jest zalecana dla pokryć podłogowych, które mają być umieszczane w ciągach komunikacyjnych, korytarzach hotelowych i pomieszczeniach, które tworzą drogę ewakuacyjną. Wszystkie te miejsca wymagają tego, aby odporność ogniowa podłogi była najwyższa.

Warto również podkreślić, że obie wskazane wyżej klasy zapewniają najlepsze parametry dotyczące wydzielania dymu oraz kontroli rozprzestrzeniania się płomieni. Niestety, wykorzystanie wykładzin niższej klasy w przestrzeniach biurowych i usługowych może wiązać się z tym, że nie zostanie zapewnione należyte bezpieczeństwo przeciwpożarowe osób znajdujących się w budynku.

Wszystkie wymogi dotyczące trudnopalności wykładzin zostały uregulowane w krajach członkowskich Unii Europejskiej. Zakłada się w nich, że wykładziny obiektowe, czyli te do zastosowań komercyjnych, powinny charakteryzować się klasą trudnopalności Bfl lub Cfl. Jeżeli chodzi o produkty do użytku domowego, to tu wystarczające będą pokrycia spełniające wymogi klasy Efl. Warto także zaznaczyć, że jeżeli producent nie może określić odporności ogniowej swoich produktów, wówczas są one oznaczane symbolem Ffl.